Ko Madiol

Wat flik jij ons nou Ko!!! Nog geen jaar geleden namen we samen afscheid van Annemarie. Nu zijn we hier wederom samen. Maar dan om afscheid te nemen van jou, Ko! Hoe bizar is dat. Ongeveer 28 jaar geleden kwam ik voor het eerst bij jullie over de vloer. Samen met Wai-man werden wij kind aan huis. We hoorde een beetje bij de inboedel. Jij ging het liefst gelijk naar boven als er vrienden van Edgar langs kwamen. Maar als Wai-man en ik er waren kwam je er graag bij zitten. Ik mocht zelfs twee keer met jullie mee op vakantie naar Frankrijk. Naar het huis van Wout en Carla. Eén keer ging ik samen met jullie en één keer samen met Wai-man. Wat heb ik, wat hebben we, daar gelachen en genoten. Vele avonden heb ik bij jullie thuis gezeten. Zo keken we regelmatig naar Weekend miljonairs, Edgar en jij wisten ongelofelijk veel. Jullie algemene kennis was enorm breed. Als Edgar het niet wist dan wist jij het wel of andersom. Ondertussen was daar ook altijd Annemarie die ons goed verzorgde. Een klein bakje chips en cola hoorde daar echt altijd bij. We kwamen helemaal niets te kort. Wat legde zij jullie altijd in de watten en wat maakten jullie daar dankbaar gebruik van. Edgar en jij raakte regelmatig in discussie, waar Annemarie Edgar dan altijd bijviel. Je moet het daar wel zwaar mee hebben gehad bij tijd en wijlen, die twee-eenheid. Het noodlot sloeg toe en Edgar en jij moesten samen afscheid nemen van jullie steun en toeverlaat, jullie rost in de branding, de boei in een ruige zee. Ik mocht het laatste stukje van het afscheid van Annemarie samen met jullie delen. Samen hebben we haar een mooi afscheid kunnen geven en dat heeft ze ook meer dan verdient. We hebben toen ook weer veel bij elkaar gezeten, Edgar en jij werden ook echt een twee-eenheid. Wat was dat mooi om te zien! Vele keren spraken jullie naar elkaar uit dat jullie goed voor elkaar maar ook voor jezelf zouden gaan zorgen. Want jullie hadden elkaar nog. Hoe moeilijk het ook was/is om zonder Annemarie verder te gaan, jullie deden jullie uiterste best om dit op jullie eigen manier vorm te geven om het dagelijks leven voort te zetten zonder Annemarie. Dan, 8 november, gaat mijn telefoon. Ik zat net op de fiets naar huis vanaf mijn werk in de binnenstad. Ik zag dat Edgar mij belde en dacht bij mezelf die bel ik zo wel terug. Maar dan bedenk ik mij dat Edgar mij bijna nooit zomaar belt, dus ik neem op. Mijn vader is opgenomen in het ziekenhuis, hij wordt geopereerd hoor ik Edgar zeggen. Samen wachten we bij mij thuis af totdat we meer horen. Helaas, je belandt op de IC. Je bleef vechten met Edgar aan je zij. Na drie weken vechten, wat je voor Edgar hebt gedaan, moest je het opgeven. Je lichaam was op. We moesten je laten gaan. Met de mensen die het meest van je houden aan je zijde ben je heengegaan. Ko, jouw en het leven van Annemarie stond in het teken van Edgar. Jullie deden alles voor hem en hij alles voor jullie. Het zal moeilijk zijn voor hem om nu zonder jullie verder te moeten. Lieve Edgar, hoe het ook loopt en hoe het ook gaat, weet dat je er niet alleen voor staat. Er staan veel lieve mensen om je heen. Ko, een veilige haven, die laten we gaan. De herinneringen die blijven, zo blijf je in ons hart voortbestaan. Dag Ko!

Edgar, Ko zal voor mij altijd de stille kracht in onze band zijn, niet te vaak op de voorgrond maar altijd aanwezig met zijn technisch vernuft.. Ik zou zo graag een mooi country lied voor hem hebben gezongen bij het afscheid, ik had de titel "Adios Amigo" in gedachten , een song van Jim Reeves waar Ko een liefhebber van was. Ook een song welke wij veel hebben gespeeld tijdens optredens in de afgelopen jaren. Helaas is dat zingen door omstandigheden niet mogelijk gebleken maar tijdens het zien van het filmverslag van het afscheid heb toch even gedacht en zachtjes gezongen : Adios Amigo , Adios my Friend Ko, het ga je goed daarboven met Annemarie en hopelijk veel goede muziek. Richard Reisinger

Lieve Edgar, Annemarie en Ko voor altijd nu samen. Heel erg veel sterkte️

Edgar gecondoleerd... Aan jouw vader mijn oud buurman herinner ik mooi herinneren. Ik moet een jaar of 6 geweest zijn (1973) toen buurman Ko een prachtige witte Ford Mustang uit de garage reed. Schitterende witte cabriolet met een rode bies op de zijkant en rode leren bekleding. Het geluid was prachtig en ik was enorm om de indruk. Ko zag mij kijken en liet mij de auto zien. Hoe het verder gegaan is weet ik niet precies meer maar dat Ko gezien had dat ik onder de indruk was werd wel duidelijk toen ik een keer mee mocht op een mooi zomer dag. Ik was nog klein en kon net lekker boven het dashboard uitkijken. We reden over de Jaagweg door Grosthuizen en ik heb deels de beelden nog zo voor mijn geest. Wat ik zo fijn vond was dat buurman Ko zo rustig was en nooit boos werd. Het voelde voor mij veilig. Annemarie wachten ons op met een cola dat weet ik ook nog. Later 1981 toen mij ouders gescheiden waren en mijn vader (Rijk) in een rusthuis zat heeft Ko mij nog een keer opgehaald in zijn Chervolet Blazer om naar een ijshockey wedstrijd te gaan in Amsterdam waar mijn neef Mike uit Canada meespeelde. De rit in de auto was bijzonder en niet alleen omdat ik in de Blazer mocht klimmen en voorin dit enorme voertuig mocht plaatsnemen maar ook omdat Ko met niet te veel woorden mij wist te troosten in het nog verse verdriet van de scheiding van mijn ouders. Ko was voor en vooral ook na de scheiding van mijn ouders bijna een dagelijkse gast. Geen koffie want hij was ook nog eens schutter en dat is niet goed voor de schietresultaten. Hij sprak altijd over van alles en nog wat met Rijk. Hij liet Rijk praten als hij er geen zin in had maar wist vaak heel gedetailleerd te vertellen. Vaak was hij ook een steun voor onze vader en daar ben ik hem altijd dankbaar voor geweest en gebleven. Ook toen Rijk door zijn mentale achteruitgang hem beschuldigde van nare zaken. O ja Ko heeft mij ook nog eens meegenomen naar een wapenhandel of zo iets in Amsterdam waar je alleen met vergunningen naar binnen mocht. Voor het eerst van mijn leven zag ik allerlei wapens ... niet mijn passie maar wel indrukwekkend. Net als de mooie horloges die Ko had. Ik weet dat hij in de 70 tige jaren een heel bijzonder horloge had die ik nog nooit eerder gezien had. Kortom Ko was een man die van grootste spullen hield maar een rustig en fijn karakter had. Hoewel hij zijn mening echt wel had hield hij deze soms ook voor zich en dat samen met de mooie herinneringen maken deze dag van afscheid verdrietig. Helaas in quarantaine en moest ik verstek laten gaan. De herinneringen zal ik altijd bij mij houden. BEDANKT Buurman Ko

Edgar, wat een verlies. Eerst je moeder en nu je vader. Helaas zal je alleen verder moeten, heel veel sterkte Fam Reus

Lieve Edgar, wat een vreselijk verdrietig bericht dat nu ook Ko, je vader, is overleden. Heel veel sterkte, Liefs Liesbeth